Al een paar dagen heb ik last van mijn bovenrug, tussen mijn schouders. ’s Nachts kan ik niet lekker liggen en ’s ochtends word ik wakker met een stijf en pijnlijk gevoel in mijn nek. Het nieuwe, ergonomische kussen dat ik gekocht heb, helpt wel iets maar niet genoeg. Dus vraag ik Anna Claudia me even te masseren. Op de massagetafel voel ik best ontspannen, maar als ze diepere druk geeft boven op mijn schouder kost het me moeite om niet te verkrampen. ‘Mooi hoe het je lukt om in de pijn te ontspannen; dat kon je een paar jaar geleden nog niet’, zegt ze. Als ze weer druk zet voel ik hoe mijn benen onrustig worden, hoe ik sneller ga ademen, hoe mijn lijf zich er onderuit wil draaien. Onder mijn rust en ontspannenheid voel ik ineens mijn onrust.
Wat ik vaak terug krijg van mensen die ik coach en masseer, is de rust die ik uitstraal. ‘Je bent altijd zo in balans, zo je zelf.’ Dat is ook wat ik graag wil zijn. Maar schijn bedriegt soms. Het is mijn manier om staande te blijven. De tweede keer dat ik een holistische massage ontving, jaren geleden, werkte Iljitsj op mijn buik. De fysieke pijn die ik voelde, bracht me meteen terug naar mijn lagere schooltijd. Ik zag me weer liggen op de bank, met een kussen onder mijn buik. En ik voelde de buikpijn weer die ik vaak had na een schooldag. Daaronder werd ik een gevoel van onrust gewaar. Me verbijten tegen de verveling, omdat het op school allemaal zo traag ging.
Hij vroeg me hoe dat voor me was, destijds. Ik voelde tranen drukken achter mijn ogen. Toen ik dat zei, kwam mijn verdriet eruit. Ik, die altijd zo kalm en evenwichtig was, ook toen op school al. Maar ten koste van wat? Ik merkte dat die stoïcijnse houding me had weggebracht van mijn innerlijke gevoel. Als iemand me vroeg hoe ik me voelde, was het even stil en kwam er een denk-antwoord. Wat ik vóelde wist ik domweg niet.
Nadat de tranen eruit waren, masseerde hij mijn benen uit. Ik voelde hoe mijn benen meer en meer begonnen te tintelen, ook nadat hij de kamer had verlaten. Het was alsof er in mijn buik een stuwdam was doorgebroken en de opgehoopte energie weer vrijuit ging stromen.
Een jaar geleden startte ik de jaarcursus spiritualiteit en meditatie bij Jan Geurtz. Daarin heeft hij mij de beginselen van de Tibetaanse Dzogchen-meditatie geleerd. Daarin gaat het niet alleen om de geest te kalmeren, maar juist ook om met aandacht te kijken naar dat wat er is. Mediteren met open ogen. Aanwezig blijven bij dat wat je ziet, voelt, denkt. En bij wat je gewaar wordt in je lichaam. Toen ik dat thuis dagelijks ging beoefenen, merkte ik dat mijn tenen begonnen te tintelen. En dat gevoel breidde zich in de weken daarna geleidelijk uit naar mijn hele voet, mijn onderbeen en via mijn bovenbenen naar mijn buik. Het was eenzelfde soort tinteling als na die massage.
Geleidelijk werd ik me bewust dat ik met mijn ogenschijnlijke rustige gemoed mijn lichaamsenergie blokkeerde. Dat ik iets vasthield, controleerde, om maar rustig te blijven. Toen Anna Claudia me vanochtend masseerde werd ik me dat weer bewust. Nu ik tijd heb vrijgemaakt om twee dagen per week in de massagepraktijk te werken, wil ik dat ook meteen volop doen. Natuurlijk weet ik dat het tijd nodig heeft voordat mensen de weg naar onze praktijk vinden. Dat ik ook mag genieten van de tijd en ruimte die ik nu even voor mezelf heb. Ik voelde hoe hard ik mijn best doe om mijn rust te bewaren, geduldig te zijn. De onrust daaronder confronteerde me daarmee. Maar ik voelde ook weer de energie in mezelf die er zo graag uit wil. En hoe weldadig het is om die weer te voelen stromen.
In de meditatie heb ik geleerd om niet te oordelen over wat je denkt of voelt. Want daarmee wijs je in wezen een stukje van jezelf af. Iets dat je liever niet wilt zijn, en zeker niet wilt tonen aan anderen. Bang dat anderen je er op af zullen wijzen. Liever houden we de schijn op dat alles goed gaat. Maar in ons streven ons ego hoog te houden, vervreemden we ook weer verder van onszelf. Jan leerde ons om je eigen ego te overstijgen. Niet door te ontkennen dat ik onrust of verdriet of wat dan ook voel. Maar door het te omarmen als een stukje van mezelf dat er ook mag zijn. Begeleid door dat mooie zinnetje van hem: ‘Geeft niks, mag best, laat maar even.’