Gezien worden

Oerol dit jaar. De secret garden sessions in de Zelfpluktuin. Een oase van groen, bloemen, fruit, vogels. Onder een hemelsblauw dak, een warm briesje. Daar middenin een klein podium met een vleugel. Als ik net een plekje bovenaan de tijdelijke tribune heb gevonden, zie ik iemand met grote passen omhoog komen. Dwars tussen de zittende mensen door. Hé Paul, zegt hij enthousiast en geeft me een warme handdruk. Het is Sjaak, een oud-collega die met pensioen is. Hij had me zien lopen en gedacht ‘zie ik dat goed?’ Vol belangstelling vraagt hij hoe het gaat, en het voelt meteen weer als vroeger. We praten niet lang, want Ruben Hein komt op. En Sjaak wurmt zich, tussen de mensen door, een weg terug naar zijn plek lager op de tribune.

Sjaak leerde ik kennen toen ik net begonnen was met werken. Ik vond het niet makkelijk. Zo van de universiteit aan het werk in een grote organisatie. Klaar met de studie, maar nog heel veel te leren. Inhoudelijk, maar vooral ook in het samenwerken. Hoe krijg ik anderen zo ver dat ze tijd vrij maken om mij informatie te leveren die ik nodig heb. Hoe gaat dat in overleggen, durf ik mijn mening en visie uit te spreken, welke rol pak ik? Ik twijfelde regelmatig of dit wel het werk was waar ik goed in was, dat ik wilde doen. Op zo’n dag sprak Sjaak me eens aan. ‘Hé Paul, hoe is het nu met je?’ We gingen even zitten, hij nam de tijd en luisterde.

Ik vertelde hem dat ik naast het werk met een zangopleiding bezig was. Sjaak bleek een groot muziekliefhebber. Elk jaar ging hij met vrienden een paar dagen naar North Sea Jazz. En hij organiseerde jaarlijks een muziekcafé op het werk. ‘Als jij nou met een koortje wat liedjes instudeert, dan zorg ik voor de zangers!’ Voor ik het wist had ik mijn huiskamer vol met zo’n tien collega’s die samen wilden zingen. Ik had wat meerstemmige popliedjes geprint en deelde die uit. Slechts een enkeling bleek noten te kunnen lezen. Dus zong ik cassettebandjes in waarmee ze hun partij konden oefenen. Na ons optreden in het muziekcafé kregen we veel enthousiaste reacties. En ik had ineens een groep collega’s die ik beter kende, waardoor ook het werken plezieriger werd.

Sindsdien bleven onze paden elkaar kruisen. Als we elkaar ergens zagen en spraken, was het contact meteen weer warm en open. Hoe belangrijk is het om mensen om je heen te hebben die je zien? Die je kwaliteiten kennen en je aanmoedigen om je talenten te ontwikkelen en te laten zien. Die je helpen steeds meer jezelf te worden. Je ware ik te durven tonen.

In mijn werk als coach en masseur is dat wat ik steeds voor ogen heb. De ander zich gezien te laten voelen. Dat diegene er mag zijn met alles wat hij of zij heeft meegemaakt, heeft doorgemaakt. Hem of haar te helpen ook zichzelf te zien. Je zelf te nemen zoals je bent. En de kracht te voelen om van daaruit te leven.

Na afloop van het concert op Oerol zochten Sjaak en ik elkaar op. Hij had een zware tijd achter de rug. Zijn vrouw was twee jaar geleden – te - jong gestorven. Ik vertelde over mijn scheiding, de nieuwe liefde in mijn leven, mijn nieuwe woonomgeving aan de IJssel, mijn nieuwe werk als coach en masseur. En we spraken over onze kinderen, gezondheid en het leven.

Twee weken geleden liep ik hem onverwacht weer tegen het lijf. Bij een try-out van de Oerol-voorstelling Lost Tango in de theaters. Ook een andere oud-bekende, Kitty, was er. Ik nodigde hen beide uit om te komen kijken en luisteren naar IMMENS, de voorstelling waarin ik zing dit najaar.

Dinsdagochtend werd ik gebeld. Kitty. Heb je het al gehoord Paul? Sjaak is overleden…

De man die een rode draad vormt in mijn leven van de laatste dertig jaar. Die me zag, mijn kwaliteiten waardeerde, me aanmoedigde mijn talenten te ontwikkelen en te laten zien. En die, bijna als een vader, er was als ik dat nodig had. ‘Hij is in de kracht van zijn leven overleden’, schreven zijn kinderen op de rouwkaart. En zo zal ik hem mij ook blijven herinneren. Als de energieke, enthousiaste man die met grote stappen de tribune opklimt omdat hij mij had gezien!