top of page
Zoeken
Foto van schrijverPaul Licht

‘Zo trouw als een hond’

De trein naar Zwolle. We waren ingestapt in Olst. Voor hem was het denk ik de eerste keer in een trein. Enthousiast stapte hij naar binnen. Keek alert op toen er iets siste, een fluitje klonk. Verbaasd keek hij hoe de buitenwereld begon te bewegen terwijl de wereld om hem heen stil bleef staan. Na een paar minuten was hij eraan gewend en ging rustig naast mij liggen. Binke, de Friese stabij die een week bij mij logeerde, omdat zijn baasje een week op vakantie was met het gezin.


In Zwolle liepen we een stuk langs de stadsgracht en hij was druk bezig met alle luchtjes die hij rook en geluiden die hij hoorde. Bij de IJsselhallen zocht ik een rustig plekje tegen een gebouw in de zon. We moesten een half uur wachten. Hij lag rustig naast me en we staarden wat voor ons uit. Na een kwartier was ik wel klaar met wachten en begon me op te winden dat het zo lang duurde. Binke stond op en ging twee meter verderop liggen. Blijkbaar voelde hij mijn onrust, nam wat afstand en gaf mij ruimte voor mijn eigen gedoe.



Als kind voelde ik me al aangetrokken tot honden. Vaak heb ik het verhaal gehoord van mijn vader. Die keer dat er een grote hond bij een schaapskooi was waar ik onbevangen naar toe liep. Zijn baas hield het scherp in de gaten omdat de hond het niet zo op kinderen had. De foto die mijn vader schoot laat zien dat ik én de hond ontspannen zijn. En zo ging het altijd als ik een hond zag. Zelfs een grommende Duitse herder bij familie kreeg van mij een begroeting, waar de anderen angstvallig afstand hielden.


Ik wilde altijd graag zelf een hond. ‘Dat doe je maar als je later op jezelf woont’, was steevast het antwoord van mijn moeder. Maar sinds ik het huis uit ben, is het er nooit van gekomen. Nu ik sinds kort vaker thuis ben en lekker buitenaf aan de IJssel woon, bedacht ik dat ik wel wilde oppassen op een hond van anderen.

En zo kwam Binke in mijn leven. Vanaf het begin was er een klik, een band. Hij volgde me op de voet. Was uitgelaten als ik weer thuis kwam. Keek op als hij mijn stem hoorde. Keek nog twee dagen verwachtingsvol uit het raam toen ik hem de eerste keer terug bracht. Dit weekend liep ik ’s ochtends vroeg een rondje door de uiterwaarden achter ons huis. Al lopend droomde ik wat weg, praatte wat in mezelf en zag Binke naast me meteen omhoog kijken met een vragende blik. De wereld ontwaakte langzaam in het vroege herfstlicht en ik voelde me gelukkig. Ik ervoer weer hoe fijn ik het vind om lekker buiten te zijn, te wandelen. Zeker samen met deze trouwe viervoeter.


Ik werd me bewust hoe mooi het is dat een dier zo goed aanvoelt wat jij doet, wat jij wilt en reageert op je gemoedstoestand. Als coach houd ik mensen vaak voor dat 80% van je communicatie non-verbaal is. De klank van je stem: duidelijk en dwingend of juist vriendelijk en uitnodigend. En dat je het beter kunt uitspreken als je je boos voelt omdat de ander het toch wel merkt aan je. Dat verberg je niet. Hoe mooi zou het zijn als we ons daar meer bewust van zijn en niet alleen maar afgaan op wat iemand zegt? Soms kan dat ook verwarrend zijn. Dan reageert de ander met ‘maar dat zei ik helemaal niet’. En dat klopt. Maar het lichaam sprak een andere taal.


Wat ik fijn vind aan honden is dat ze zo primair reageren. Dat er geen mist hangt over wat de ander nou eigenlijk bedoelt. Geen moeilijk gedoe met woorden maar gewoon bij elkaar zijn met wat er op dat moment is. Dat maakt dat ik me ontspan, kan zijn wie ik werkelijk ben.

Of er bij ons thuis een hond komt, weet ik nog niet. Maar ook als dat niet gebeurt, wil ik blijven doen wat ik graag wil: lekker buiten zijn en genieten van de natuur. Vaak gun ik me daar de tijd niet voor. Vind ik het belangrijker om eerst de klus af te maken waar ik mee bezig ben. Plof ik op de bank voor de televisie als ik me moe voel. Binke heeft me weer laten voelen dat ik veel blijer word van een uurtje wandelen. Om mijn eigen gevoel te volgen en trouw te blijven aan mezelf. Trouw als een hond.

140 weergaven0 opmerkingen

Recente blogposts

Alles weergeven

Comments


bottom of page