Ik dacht dat ik de weg wel wist maar kwam steeds weer bij een vierbaans dreef uit. Ik keerde om op zoek naar de fietsbrug over de dreef. Een kwartier later dan gepland kwam ik bij het kantoor van Rijkswaterstaat in Lelystad waar ik me meldde voor mijn eerste werkdag. 1 Augustus 1990. Het werd de start van ruim dertig jaar werken in een organisatie waarin ik me heb ontwikkeld tot adviseur, projectleider, leidinggevende, coach en trainer. En waarin ik heb kunnen bijdragen aan de inrichting van Nederland, het nationale Waterbeleid, de organisatie van Rijkswaterstaat, de ontwikkeling van dienend leiderschap en het coachen van Rijkswaterstaters in hun werk en persoonlijke ontwikkeling. En nu is het tijd voor een andere weg in mijn leven. Per 1 maart 2021 vertrek ik op weg naar mijn nieuwe bestemming als coach, docent en massagetherapeut.
Ik herinner me goed hoe ik die eerste jaren in mijn werk zoekende was. Uitvinden hoe ik het nieuwe werkveld van ‘milieueconomie’ bij Rijkswaterstaat moest invullen, hoe ik collega’s kon meekrijgen daaraan hun bijdrage te leveren. Om te ontdekken wat mijn kwaliteiten waren en van waarde te zijn voor het onderzoeks- en beleidsprogramma: de Watersysteemverkenningen en de vierde Nota waterhuishouding. In groepen bleef ik meestal op de achtergrond totdat ik mijn kans zag de hoofdlijn te schetsen op een flip-over, een samenvatting te geven en de rode draad er uit te halen. Luisterend, lerend, verbindend.
Na acht jaar werd ik projectleider voor de gebiedsontwikkeling van de Veluwerandmeren. En stond ik ineens voor grote groepen betrokkenen: bewoners, recreanten, ondernemers, belangenorganisaties. De uitdaging: een gezamenlijk inrichtingsplan van twintig overheden waaraan alle belanghebbenden zelf actief konden bijdragen in ontwerpsessies. Samen met een fantastisch projectteam kon ík me volop richten op het proces en het bijeenhouden van alle betrokkenen. Door ieders stem te horen en de gedeelde belangen centraal te stellen, ontstond er vertrouwen in het uiteindelijke plan en de weg daarnaar toe.
Daarna, als afdelingshoofd, leek het alsof ik helemaal opnieuw begon, alles voor de eerste keer deed. Weer op zoek naar een invulling die passend was bij mijn kwaliteiten. ‘Een manager moet lui en slim zijn’, hoorde ik een managementleergang. En dat paste bij me. Lui in de zin dat ik me er niet mee bemoeide als het niet nodig was, dat ik niet de behoefte had het werk van de afdeling te controleren, vertrouwend op de deskundigheid en het oplossend vermogen van de medewerkers. En slim waar het aankwam op de grote lijn blijven zien, en richting geven aan het werk vanuit een visie die aansluit bij de maatschappelijke ontwikkelingen en doelen van de organisatie.
Toen Rijkswaterstaat zo’n tien jaar geleden interne coaches zocht en ging opleiden voor dienend leiderschap, meldde ik me enthousiast. Ik merkte hoe die rol me paste. Meekijken in het werk van een collega, aandachtig observeren, vragen stellen, de ander bewust maken van zijn werkwijze en patronen. Als trainer in een leiderschapstraject groepen begeleiden in het verdiepen van hun kennis en inzicht in hun persoonlijke leiderschap. Ook ging ik steeds meer zien wat zich in de ‘onderstroom’ afspeelde, in mensen en tussen mensen. Leerde ik te luisteren naar wat er juist niet gezegd werd. Zag dat gesprekken en discussies vaak aan de veilige oppervlakte bleven, en de kern van het conflict onder tafel bleef.
Een aantal jaar geleden kostte het me steeds meer moeite om mijn werk met plezier en energie te blijven doen. Ogenschijnlijk ging alles goed: medewerkers waren tevreden, ik had fijne collega’s, een goede werkrelatie met mijn eigen leidinggevende. Mijn hoofd maakte overuren maar begreep niet goed wat er speelde en wat ik te doen had. Tot ik een paar keer door een massagetherapeut begeleid werd naar mijn gevoel, uit mijn hoofd naar wat mijn lichaam mij te vertellen had. Ik voelde hoe lang ik al aan het volhouden was. Volhouden om dat te doen wat (ik dacht dat) mijn omgeving van mij verwachtte. En hoe moeilijk ik zelf kon voelen wat ik zelf wil, wat ik verlang te doen en te zijn in dit leven.
De afgelopen anderhalf jaar heb ik de tijd genomen om dat helder te krijgen. Een parttime sabbatical waarin ik nog twee dagen per week voor Rijkswaterstaat werkte als coach en intervisiebegeleider. Daardoor ontstond er ruimte en in die ruimte deden zich nieuwe mogelijkheden en kansen voor. Om, na afronding van mijn opleiding, als massagetherapeut in onze eigen praktijk anderen te begeleiden in hun levensvragen. Om in diezelfde massageopleiding een rol als supervisor en leertherapeut te vervullen, en te starten als docent. En onlangs als docent in een coachingsopleiding mijn ervaring en kennis weer door te kunnen geven aan anderen.
Deze stap heb ik kunnen zetten door het vertrouwen van mensen om me heen: mijn vrouw, familie, vrienden, collega’s. En door trouw te blijven aan mezelf, en steeds beter te kunnen voelen wat dat betekent. Na ruim 30 jaar verlaat ik Rijkswaterstaat en sla ik een nieuwe weg in. Ik ben dankbaar voor wat ik in die jaren heb kunnen leren van de mensen om me heen. En ik ben er van overtuigd dat onze paden elkaar weer kruisen als dat bijdraagt aan een stap in jouw en mijn levensreis.
REGISTREER JE boven aan deze pagina als je op de hoogte wilt blijven van nieuwe blogs.